اشعار

گیسوی خورشید می لغزید، روی خیمه ها           خون و آتش می تراوید از سبوی خیمه ها

آب، پای تپّه ها می شُست، زخـم دشت را           از شرار تـشنگی، پُـر بود جوی خیمه ها

آسمـان آرام در شـطّ شـقـایـق می نشست           ارغوان، می ریخت در جام وضویِ خیمه ها

شهریار عشق، در گرم بیـابان خفتـه بود           اسب با زین تـهی می رفت، سوی خیمه ها

گَرد را سر تا به پـا آغـوش، استقـبـال کرد           آفتـابـی شعـله پوش از روبه روی خیمه ها

شیهه ای خونین شنید واز حرم بیرون دوید           شـوق را عرشی غـزالِ آیه بوی خیمه ها

اسب، رنگین یال و تنها بود، تنها تر ز کوه           خاک شد با گامِ رجعت، آرزوی خیمه ها

ساربانان در جرس، زنگ اسارت داشـتـند           بال می زد بغضِ غیرت، در گلوی خیمه ها

کـاروان، آلاله ها را برد و شب مهتاب دید           نخل سبز بی سری، در جست و جوی خیمه ها

آسمان در شُرُف صاعقه ای سنگین بود            نـفـسِ باد، پُـر از زمـزمـۀ یـاسـیـن بود

چـه بـلایــی بـه ســـرِ آیـنـه هـا می آمـد!            که چهل روز و چهل شب، دلشان پُر چین بود

غم این طایفه را هیچ کسی درک نکرد            غم این طایفه، بر دوش فلک سنگین بود

عَصَبِ تُرْدِ گیاهان به جنون می پیوست            بر لـبِ دشـت، فـقـط زمـزمۀ آمیـن بود

تَنِ خورشید، به پـابوس مُحرّم می رفت            روز، هرچند به پایان خودش بد بین بود

آب، زیر عَلَم مشک، تَرَک بر می داشت            هـمۀ فـلسفـۀ عـشـق و وفـا درایـن بـود

نـای نی، تلـخ ترین مـرثیه را می نوشید            گرچه در کام حسین بن علی شیرین بود

ازپشت زین به خاک چو خورشید دین نشست           برخاست شورشی که فلک بر زمین نشست

از شش جهت بـلند شـد آهی که دود آن           بر طاقِ مـنظرِ فـلکِ هـفـتـمین نـشست

افلاک را سرشک مصیـبت ز سر گذشت           ایّـام را غـبار عـزا بر جـبـیـن نـشـست

آن بـی حـیـا که سیـنۀ او جای کیـنه بود           بر سـیـنـۀ شـریـف امام مـبـین نـشـست

خونی به خاک ریخت که در چرخ چارمین           در خونِ دیده، عیسی گردون نشین نشست

برخاست طرفه گردی از این تیره خاکدان           بر روی ساکـنان بـهـشت برین نـشست

گل های لاله رنگ به دامان ز دیده ریخت           این خار غم چو بر دل روح الأمین نشست

شد وحشتی که شورش محشر ز یاد رفت           وز آن بـنای عـالم هـسـتی به باد رفـت

تـیـر ستم چو بر دل سلطان دیـن رسید           بس بی امان به قلب رسول امین رسید

نـه طـاقـت سواری و نـه حالـت نـبـرد           یکـباره جـسم اطهر او بر زمین رسید

تنها نه این خدنگ به قـلبش رسید و بس           تـیـر دگر بر آن گـلـوی نـازنـیـن رسید

دشمن پیـاپی آمد و دیگر مگو چه کرد           دیگر مگو که زخمِ چنان و چنین رسید

زآن جسم چاک چاک، عدو دست برنداشت             ضربت فزون زحد؛به امام مبین رسید

جبـریل بود و دیـد از آنان چو این ستم            زد صیحه آن چنان که به عرش برین رسید

آدم فـغـان و ناله هـمی داشت در جنان           بارید خون زدیده که بر ماء و طین رسید

می سوخت در لهیـب تبی آتـشیـن زمین          می ساخت پایه های غروری نوین زمان

خورشیـد هم چو کـشتی آتش گرفـته ای          آواره بـــــود در دل دریـــای آســمــان

میساخت خون و تیغ و شهامت، حماسه ای          با عـشـق و با حـقیـقـت و ایـثار توأمان

مردی به پای خواست که افتد ز پا ستم          جانی ز دست رفت،که ماند به جا جهان

در عرصه نـبرد تنی چند جان به کـف          چـون کـوه ، در بــرابر دریای بیکران

یک سوی اوج رایت و ایمان و افتخار           یک سوی موج لشکر خونخوار و جانستان

در نیمروز گرم، که هر لحظه میگداخت          در زیـر آفــتـاب گـدازنده، جسم و جان

یک مرد مانده بود و کران تا کران عدو          یک تیر مانده بود و جهان تا جهان نشان

از دست داده یار و بـرادر، پسر، سپاه          از پا فـتاده پــیر و جوان، خرد با کلان

دراین چنین دمی به سوی خیمه های او           آنجا که داده بـود بـه نـوبــاوگان امـان!

دشـمن به پـیـش تاخت که باید جـنایـتی           جز این نـبود مـقـصد آن لـشـکر گران

بر پای خواست از دل دریای پر ز خون          افـراشت قـامـتی که قـیامت شدی عیان

فـریـاد زد: بهـوش! اگر نیست دین ترا          آزاده بـــاش و تــوسـن آزادگــی بـران

ایـن آخریـن پـیـام خـداونـد عـشـق بـود          آن دم که می گذشت از این تیره خاکدان

ای گـوهـر ولای تو در جـوهـرم، بـيا            تا پَـر نشست تيـر غـمت در پـرم، بيا

آتش گـرفـتم از تب عشق تو، سـوختم            ای كرده سوز هجر تو خاكـسترم، بيا

من رو به آسـتـان تو آورده‌ام ز شـوق            من انـتـظار وصـل تو را مي‌بـرم، بيا

والفجر ما طلـیعـۀ فجر ظهـور توست            ای لـحـظـۀ طـلـوع تو در بــاورم بـیـا

اکنون که خط آتش وخون پیش روی ماست            ای دادخـواه خــون خــدا در بــرم بـیا

من خـواب را ز دیـدۀ دشـمن ربـوده ام            گاهی به خـواب دیـدۀ  پرسـشگرم بیا

دامن کـشـان ز دامـنـۀ مـوج انـفــجـار            ای سـایـۀ عـنـایـت حـق در سـرم بـیـا

يك عـمر ميـزبان غمت بوده‌ام، تو هم            يك شـب به مـيـهـمـانیِ چـشـم تـرم بيا

روی تـو را ز چـشـمۀ نـور آفـریـده اند           لـعـل تـو از شـراب طهـور آفـریـده اند

خورشید هم به روشنی طلعت تو نیست           آئــیــنـۀ تـو را ز بــلــور آفــریــده انـد

پنهان مکن جمال خود ازعاشقان خویش           خـورشیـد را بـرای ظهـور آفـریـده اند

منعم مکن زمهر خود ای مه!که ذرّه را           مفتـون مهر و عـاشـق نور آفـریـده اند

خــیــل مـلـک ز خـاک در آســتـان تـو           مشتـی گـرفـته، پیکـر حـور آفـریده اند

عیسی وظیفه خوان لب روحبخش توست           کز یـک دم تو نـفـخۀ صور آفـریده اند

از پرتو جمـال تو در کـوه و بـرو بحر           سیـنای عـشق و نخلـۀ طـور آفریده اند

آلـوده ایــم و بــیــم به دل ره نـمی دهـیـم           از بس تو را رحیم و غـفـور آفریده اند

سـرمایــۀ سـرور دل ما ز درد نـیـست           درد تـو را بــرای سـرور آفــریـده انـد

عمری اسیر هجـر تو بود وفغان نکرد           بــنگـر دل مرا چـه صبـور آفــریده اند

از نـام دلـربــای تو هـمّـت گـرفـتـه انـد           تـا بـرج آخـــریـن شـهــور آفــریـده اند

عشـاق را به کـوی وصال تو ره نبـود           ایـن راه دور را به مـرور آفــریـده انـد

پـروانه را درآتش هجران خود مسـوز           کـو را برای درک حضور آفــریـده اند

اگر راز دلم گویم حدیثش را تو می دانی          مرا از لطف خود هردم به بزم خویش میخوانی

خلیلی؟ یوسفی؟ نوحی؟سلیمانی؟ نمیدانم          دم پاک مسـیحا و کف موسی بن عمرانی

حدیث لیلة الـقدری هزاران ماه را ماهی          نـزول آیـۀ سبـز صـفـا بـخـش بـهـارانـی

جمالت را در این عالم اگر تمثیل بگذارند          تو تـفـسـیـر تمـام آیـه های لــوح پـنهـانی

اگر حسن تو را وصفی شود من فاش میگویم           تو برتر از هزاران یوسف زیبای کنعانی

لبت گر وا شود ای مخزن علم خداوندی          حکیمان را بیاموزی ز حکمتهای لقمانی

طنین نـام تو فـجـر امید بی پناهـان است          رخ زیــبـای تـو آئـیـنـۀ انـــوار یـزدانـی

الا روح مجـسّـم در کـنـار آیـۀ تـطهـیـر          سزد آن که جمالت را ز ناپاکان بپوشانی

بیا ای مهـر بی هـمتا لوای نور بر پا کن          که در عالم فرو ریزد اساس ظلم شیطانی

تو آن گنجینۀ لطف وعطا و جود و احسانی          یقین دارم گدایان را ز دربارت نمی رانی

تویی مرحم به زخم بی شمار مادرت زهرا          بیا با مقدمت روشن نـما آن قبـر پنهـانی

توکه ناگفته میدانی حکایت های پنهان را          اگر راز دلم گویم حدیثش را تو می دانی

کو یک نفر که یاد دل خستگـان کنـد؟            یـا لا اقـل حکـایت ما را بــیـان کــند

من زیـر بار معصیتـم ضعف کرده ام            دستی کــجـاست تا مـدد نــاتـوان کـند

تب کردم از مـرور گنـاهان کوچکــم            کو آتـشی که خجلت ما را نهـان کند؟

ما بی سلیقه ایم، تو حاجات ما بخـواه            ورنـه گــدا مطالبـه ی آب و نـان کند

آتش مــیـاورید که اشکـم مرا بسوخت           کـار شـــــرار نـار تـو آب روان کنـد

ما را مران زخویش چرا که زمانه رانـد          حاشا که دوست کار زمین و زمان کند

چیـزی نصیب تو نـشود از عذاب مـن           ایـزد کــجــا محاربه با استـخوان کند

شبـها مرا بــرای خـودت انتـخاب کـن           فرصت مده که دیگری ام امتحان کند

درهم بخر که سخت گرفتار و در همیم           خوب است گرچه چشم تو ما را نشان کند

پرده را می درم اما تو هـمان ستاری          رشته را می برم اما تو نگه میداری

روح در آئینه  ازشرم ترک خواهد خورد          تـو اگر چنـد قلم جـرم مـرا بشمـاری

گره در رشتـۀ الفت زدن از جانب کیست          آه اگر آن سرِ این رشته فرو بگذاری

من و آزردن دلها، من و رنجاندن دوست          کیفـرم از تو نـه هـم وزن پـرِ آزاری

هر چه در چــنــتـه ما بود ریـا بــود ریـا          و تـو از رونـق بـازار ریـا بـــیزاری

خود حدیث من و ماست ای منِ کمتر ز مگس         عِرض خود می بری و زحمت ما میداری

می سوزم از شـرار نفس هـای آخــرت            از لحــن جانـگـــداز وصایای آخرت

دستم به دست بی رمقت می شود دخیل            در پیــش دیـدگــان گـــهربار جبرئیل

دستم شبیــه دست تو تــبــدار می شود            دیــوار غـصه بر سرم آوار می شود

رحمی نما به حال پریشـــان دختــرت            مادر مکش عبای پدر را تو بر سرت

دلــواپس غــروب تــوأم، آفــتــاب من            بر روزهای روشن من،رنگ شب مزن

محزون رنج های پــدر می شوم مرو            من شــاهـــــد عـزای پدر میشوم مرو

مادر بمان کنار گــــل یاس بــاغ خود            آتش مزن به حاصل خود با فراق خود

فصل بهار خانه مان را خــزان مـکن            مــادر بمان و نیـت تــرک جهان نکن

مادر حلال کـــن که دعایم اثــر نکرد            شـرمنــده ام قنــوت عشــایم اثر نکرد

اشک غمت به ساحل پلک ترم نشست            سنگ فراق شیشه ی قلب مرا شکست

امن یجیب خواندن من بی نتیجه ماند            زهرا یتیم گشت و پدر بی خدیجه ماند

سلام بر تــو که خیر النسا به ما دادی           سـلام بر تو که درس وفـا به ما دادی

سلام برتو که با جان، بها به ما دادی           سلام بر تو که روح عطا به مـا دادی

چه گویم و چه نویسم ز مدحتان بــانو

شما ک شمس و قمر پیشتان زده زانو

فرشته ای که خدا هدیه کرده بر احمد           ملیکه ای که نگـاهش طراوت انگیزد

زنی که که غیر رسول وخدا نمی بیند           کسی که طاقت وصبرش بود فزون ازحد

زنی نبوده به جز همسر رسول خــدا

که در تمامی عمرش ز او نبوده جدا

شریک زندگیِ مصطفی شما هسـتـی           بـه دل ملیکهٔ مهر و وفــا شما هستی

انیس درد و غم مرتضی شما هستـی           به غصه ها که بود مبتلا شما هستی

پناه جمع خـلایق به روز واهــمه ای

خدیجه همسر پیغمبر، اُمّ فــاطـمه ای

درود بــر تو که اول زن مسلــمانــی           عــزیز حضرت طاها عزیز یــزدانی

برای ختــم رســولان تو جان جانانی           خــدا گواهست که فخــر تمام نسوانی

روا بود که بـگـویــم بــقــای اسلامـی

به صدق و نیتِ پاکت صفای اسلامی

خدیجه ای و خــدا بر شما نظـر دارد           که با وجــود شما مصطفی سپر دارد

دلم همیــشه هـوای تو را به سر دارد           خوشا کسی که برایت دو دیده تردارد

اگر اجــازه دهی در عزایتــان بــانـو

ز دیــده اشک ببارم بـرایتــان بــانـو

همسنگر بی مثل و مـانـندم خــدیـجــه            در عشق تو یک عمر پابندم خدیجه

ای در تمام عرصه هاسنگ صبـورم             ای یــاور دیــرینه ام کــوه غــرورم

ای تکیــه گــاه شانه زخــمـــی احـمـد            ای هر قـــدم تصدیق تو یـــار محمد

شد پشت گــرمی ام همیـشه هــمت تو            تــرویج دین آغــاز شد با ثـروت تو

سرمـــایــه ی اصــــلی آئیــن پیــمبــر            مال حلالت بوده و شمشــــیر حیــدر

تو اولیــن زن دردیــــــار مســلمیــنی            منصوب حــق برنــام اُم المــومنینی

تو پابه پایم درد و محنت می کـشیـدی            بار رسالت را به دوشت می کشیدی

تو حـــــامی زحمت کش دین خــدائی            تنهـا پرستـــــــار مناجــات حــرائی

در مهربـانی و وفــا غــوغا تو هستی            الگــوی همسرداری زهرا تو هستی

حالا دگر گیــســو سپید و قــد کمــانی            در هر نـوائی اشهد خود را بخوانی

دستان پر مهــر تو دیگر پینــه بستــه            گـرد غریبی بر سر و رویت نشسته

هی پلک های بسته را وا میکنی تــو            رخسار زهــرا را تماشا می کنی تو

دراین دیار بی کسی جان می سپاری            سر روی خاک سرد قبرستان گذاری

بر آبــرویت حق در رحمت گــشوده            از آسمان بهرت کــفـــن نازل نموده

اماکــجــائـی تا ببـــیــنی نــور دیــده            درکــــربلایک پیکــری را سربریده

جزگیسوی زینب پریشان را نفهــمد            هرگز کسی معنــای عریان را نفهمد

دارد برای همسر خود گــریه می کند            با گریه های کوثر خود گریه می کند

همســر فقط نبود خـــدیــجــه برای او            او در فراق یاور خود گریــه می کند

دیروز برعمویش و حالا به همسرش            فــردا برای دختر خود گـریه می کند

روزی که شعله میشود اجـر رسالتش            آنجا به یاس پرپر خود گـریه می کند

روزی که با جراحت پهلوی خود کسی            بر حال و روز شوهر خـود گریه می کند

طفلــی در امتداد مصیبات کــوچه بر            آثـار درد مـادر خود گریـــــه می کند

یک روز میرسد که زنی بین قتلگاه            بر کشته های بی سر خود گریه می کند

وقت نــــزول آیــۀ سنگیــن کعب نی            بر پیکر برادر خود گـــــریه می کـند

…یا ایها الرسول ببین رأس روی نی            دارد به حال خواهر خود گریه می کند

عبـــاس را بگو که دل زخم دختری            دارد برای معـجــر خود گریه می کند

می سوزم و چوشمع سحر آب می شوم            از غصه ی فــراق تو بی تاب می شوم

دارم به پای پــیــکــر تو گـریه می کنم            بر لحظه های آخـــر تو گــریـه می کنم

اکنون که زخم رفتن تو بر جگر نشست            این کــوه درد بر سر دوش پدر نشست

با دخترت تو این دم آخـــــر سخن بگـو            مــادر بیا و حـرف دلت را به من بگو

بابای من ز هـــجــر تو دلگیر می شود            قلب جـوان او ز غمت پیــــر می شود

مادر بیا به خاطر زهــــرا بــمان مــرو            حتی گـــــــرفته است دل آسمــان مرو

مادر بمـــــان ز بیت نبــوت صفـا مبــر            آرامش و قــــــــرار دل مصطفـی مبر

مادر بمان و از دل این خــانه پا مکـش            برصورت شکستۀ خود این عبا مکش

داری توعزم رفتن از این خانه میـکنی            سقف دل مرا ز چه ویــــرانه می کنی

من التــماس می کنم ای مــــادر عزیــز            امشب بیا و خـاک عــزا بر سرم مریز

این زنــدگی بدون تو دشـوار می شــود            تو می روی و دسته گلت خار می شود

تو میروی و فــاطــمه ات میـشود یتــیم            گردد دچار رنج و مصیبات بس عظیم

تو میــروی و فــاطــمه آزار می کــشد            آزار ها از آن در و دیـــــوار می کشد

تو میروی و شعله کشد دست بر رخـم            روزی به تازیــــــانه دهــد خلق پاسخم

تو میروی و داغ به سینه نشستنی است            روزی رسد که پهلوی زهرا شکستنی است

بهشت را مبــر از خانه نــاگهــان بانـــو            برای بــی کسی فــاطـمـه بــمـان بــانــو

به جان دختر مظلومه ات مرو از دست            مــســاز اشــک یــتــیـمانه را روا بانــو

بمان و فاطمه را خود عـروس کن آری            کـه دخــتــران همه محتــاج مادران بانو

برای غــربت من جــان به لب شدی اما            بدان که غربت زهراست بعد از آن بانو

به بــاغ یــاس تو سیــلی زنند بــاور کن            بمــان که یــاس نمیرد جـوان جوان بانو

میان این در و دیــــوار فــضه میـطلبــد            مـــرو که مشکــل او را کــنی نهان بانو

بمان بــرای همیــشه ،همیشه یــارم باش            مرا هنــــوز غــریب وطن بــدان بــانـو

نمانده هیچ برایت که یک کــفن بخــری            عبــای ختــــم رســل بر تو ارمغـان بانو

مدیـنـه حـسـیـنـت کجـا می‌رود؟           اگـر می‌رود شب چـرا می‌رود؟

غـریب وطن نـیمه‌شب از وطن           غــریـبـانه پــیـش خــدا مـی‌رود

دلِ شـب خــدا را صــدا می‌زنـد           چرا سـاکـت و بی‌صدا می‌رود؟

اجل پیـش رو، مـادرش فـاطـمه           بـه دنـبــال او از قــفــا مـی‌رود

به تعجـیل رو در کجـا می‌بـرد؟           مگـر سـر بـرای خــدا می‌بـرد؟

شما هم چو مرغ شب ای ناقه‌ها

بـنـالــیـد بـا زیـنـب ای نـاقـه‌هـا

شب است و بـیابان پر از ولوله           مـدیـنـه دعـا کـن به ایـن قـافـلـه

هـمـانا بـه شـــوق وصـال خــدا           گـرفــتـنـد از دیـگـران فـاصـلـه

خــدا رحــم آرد بـه حـال ربـاب           که بر کف گـرفـته کمان حرمله

پـدر را بـبـرّند لب تـشـنـه ســر           پــسـر را بـبـنـدنـد در سـلــسـلـه

شـرار جـگـر شمع محـمـل شده

نــــوای جــــرس آتـش دل شـده

شیعیان دیگر هوای نیـنوا دارد حسین           روی دل با کـاروان کـربلا دارد حسین

از حریم کعبۀ جدّش به اشکی شست دست           مروه پشت سر نهاد امّا صفا دارد حسین

میبرد در کربلا هفتاد و دو ذبح عظیم           بیش از اینها حرمت کوی منا دارد حسین

پیش رو راه دیار نیستی کافیش نیست           اشک و آه عالمی هم در قفا دارد حسین

رخت و دیباج حرم چون گل به تاراجش برند           تا به جائی که کفن از بوریا دارد حسین

سروران،پروانگانِ شمع رخسارش ولی           چون سحر روشن که سر از تن جدا دارد حسین

سر به قاچ زین نهاده راه پیمای عراق           می نماید خود که عهدی با خدا دارد حسین

او وفای عهد را با سر کند سـودا ولی           خون به دل از کوفیان بی وفا دارد حسین

سیرت آل علی با سرنوشت کربلاست           هر زمان از ما یکی صورت نما دارد حسین

آب خود با دشمنان تشنه قسمت می کند          عزّت و آزادگی بین تا کجـا دارد حسین

دشمنش هم آب می بندد به روی اهل بیت           داوری بین با چه قومی بی حیا دارد حسین

بعد ازاینش صحنه ها وپرده ها اشک است و خون           دل تماشا کن چه رنگین سینما دارد حسین

سازعشق است و به دل هر زخم پیکان زخمه ای           گوش کن عالم پراز شور و نوا دارد حسین

شمرگوید گوش کردم تا چه خواهد از خدا           جای نفرین هم به لب دیدم دعا دارد حسین

اشک خونین گوبیا بنشین به چشم "شهریار"           کاندرین گوشه عزائی بی ریا دارد حسین

وقتی که می رفـتند دنیا گریه می کرد            شهر مدیـنه مثل زهـرا گریه می کرد

وقـتی که می رفـتـنـد پـشت پـای آنهـا            چـشمان جـبرائیل حتی گریه می کرد

پائـین پای نـاقـه مریـم گریـه می کرد            دورِ سر گهواره عیسی گریه می کرد

این است آن داغ عـظیمی که برایش            حتی میان تشت، یحـیی گریه می کرد

این است زینب بانویی که زیر پایش           زانـوی لـرزه دار سـقـا گـریه می کـرد

بر روی دامن مادری در گوش طفلش            آهـسته تا می گفت لالا گـریه می کرد

یک کـاروان گـریـه شد وقـتی رقـیـه            بـا گـفـتـن بابـا، بـابـا گــریـه می کرد

در زیر پـای محـمـل مستـوره عـشق            منزل به منزل ریگ صحرا گریه می کرد

وقتی که می رفـتند عـالم سینـه می زد            وقتی که می رفتند دنیـا گریه می کرد

ای شمع من بسوز كه پـروانه می رود          زين آستان، صاحـب اين خانه می رود

ای شـهـر ِجـدِّ اَمـجَـد و والا تـبـار من          بنگر حسين چگونه از اين خانه می رود

مادر به پای خيز و دعا كن به كاروان          مـوسـای تو اگـر چه دلـيـرانـه می رود

مــادر بـبــوس ديـدۀ گــريـان دخـتــرم          نـازش بـكـن رقـيـه به ويـرانه می رود

بنگر به اكبرم كه چه تـعـجـيـل می كند          عباس را ببين كه چه مـردانـه می رود

ای باغـبان دگر بنـشين در عـزای گل          فصل خـزان رسـيده و پـروانه می رود